- "Em ê demokrasiye...bînin".
- "Eger em herin, yanî em nebin wê welat perçe bibe".
Her du alî bêyî ku şûrê xwe ji ser stûyê me deynin bi bişirînên xwe yên xapînok dixwazin em deng û rêya xwe bidin wan.
Li ber derê Şînxaneyê pişta me li diwar, tav me û em jî cixareyê “dibirijînin”. Komên her du aliyan bi kurmaciya xwe ya “mîşlî”dev li canê hev kirine. Aliyek dîn, aliyê din dirustî, wekhevî...yê direqisînin. Kalê ku min li kêlekê cinû şikandîne bi bişirîna xwe ya xeybane erdê pêşiya xwe pîkol dike.
Wekî ku kalê ji xewa kûr teze hişyar bûbe ji nîşke ve radibe ser xwe. Piştî du sê gavan kapola xwe li hemberî her du koman di erdê de diçikilîne. Bi her du destan bi serê kapola xwe digire, bejna xwe ya tewiyayî bi ser wan de ditewîne. Bi dengê xwe yê fetisokî:
- Sed sal in em eynikê didin rûyê we, hûn li orta çavê xwe mêze dikin û dibêjin; ev ne ez im, ne em in. Tiştên niha hûn ji hev re dibêjin jî dipeytîne ku hûn gûyê eynî neqebê ne û hûn kîrê xwe û xiyêr jî ji hev dernaxînin. Loma, qisedana bi we re boş û bêfeyde ye. Qe nebe bihêlin bila ev miletê belengaz fatîheyek ji rihê cangoriyên xwe re bixwîne.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
şîrove