Romana Farûq beg

 Me makyaja avahiya rizyayî dikir. Farûq Begê ku her wext bi AKP’ê tehma devê xwe xweş dikir, vê carê li ber kompîtorê bû. Ji ku hat bîra min nizanim lê min dixwest tehma devê xwe xweş bikim:

- Farûq beg tu çi dikî? 

- Pîrtûkek dinivîsînim

- Çeşnê pirtûkê çi ye?

- Roman e.

- Hêvîdarim xwendina wê bibe para min jî. 

Farûq Beg gotin li şirêtê raxist:

- Sal, meh… Kî dizane bê ka ev roman çi wextî biqede, melûm e, wext jê re lazim e…

Min di dilê xwe de go, zirto, bila metin bi destê min biketa, minê wekî qirêja "înşaat"ê qilêra te jî vedimalî lê...

QUTİYA ÇOPÊ

 Ji nava nivînan derket. Çû mitbaxê. Perdeya şevê da alî. Hêkek danî binê cewzeyê, av bera ser da. Demlig nîvî av kir. Hinek çay avêt binê demligê. Cewze û demlig li ser çaviyên tupê bi cî kir. Berî bikeve serşoyê binê demlig û cewzeyê pêxist.

Kincê xwe ji xwe kir. Di neynikê de ket temaşeya bedena xwe. Bişirî. Memikên xwe firikand... Bask bi lûfikê ketin. Tilî û pêçiyên bikef berî dan newaloka bigirûz, hilm bi avê ket... Heta bêhna bedena ku bûbû warê nalînan hat ber di bin avê de ma. 

Ji bin avê derket. Bornoz li xwe pêça. Çû mitbaxê. Çaviya binê cewzeyê reş kir. Çay dem kir. Berî da odeya xwe.