Bi çavên xewar dibêm:
-Elo
-Kuro tu çima li têlefona xwe mêze nakî?
-Hê qijikê gûyê xwe nexwariye te xêr e?
-Ax ji derdê vî hişê we yê bi tirkî.
- Ha temam. Hê mirişkê pozê xwe li sila gû nexistiye. Dilê te rehet bû mêro?
-Kuro ew çi nivîs e te nivîsî ye?
-Kîjan nivîs?
Qasî tirkiya Pervîn Buldanê ya li ser yadnameya mezelê Mam Celal Talabanî hatiye nivîsîn îro ji xwe dilgiran im. Bi wê dilgiraniyê ji mal derdikevim. Kûçe û kolan bêdeng in. Xişte xişta ji bin solan dipengize min û kuçeyan aciz dikin. Ji bo hevdîtînê berî didim kafeya ku ez û Neco emê li hev rûnin. Muzîka ji hoperloyên kafeyê bilind dibe jî nabe hogir. Şûşeya çaya xwe bi acizî tev didim. Xwe bi xwe dibêm:
Pelên daran dikin zer bibin, pişta me li dara sedsalî ya darçinarê ye. Lodeke ji qalikên gûzan li ber dara me pişt daye cî li xwe xweş kiriye. Mijeke tenik daristana ku di bînahiya me de raxistî dorpêç kiriye. Heşt gûzan ji çenteyê xwe dertîne. Sê gûzan dirêjî min dike, sê heba jî datîne ser kevirê kêleka xwe. Ewila ewil her du gûzê mayî dişikîne. Piştî êmîn dibe kakil ji qalikan xilas bûne. Bi kêf li Hirço (kûçikê li kêlaka wî rûniştiye) vedigere. Destê xwe li serî digerîne. Wexta kefa destê xwe li ber Hirço vedike, Hirço di derbek de kakilan li ser ziman digerîne. Ez li gûzê xwe, ew li para xwe vedigere. Dema dixwazim ez jî bi kakilê gûzek tehma devkê Hirço xweş bikim, dibêje:
- Na ji du gûzan zêde bixwe bi vîjikê dikeve...
Hefteyeke şilî bênavber dibare. Şantiya ku 500 karker lê dimînin bûye deryaya heriyê. Em di navbera xwaringeh, odaya televîzyon û odeyên razanê de dîl mane. Acizî li qirikê ye. Lê şûr simbêlê min nabire. Ji xwe re çîrokên Bukowski yê kîr rep dixwînim... Bi fîkiniya têlefonê re çavê min bi navê ... ket kêfa mi bû du qat.
