KILAMA BI NAVÊ CANO Û ASÎMLASIYON

 

Ne gelkî, zêde zêde ji kilamên dengbêjiyê hez dikim. Kêm be jî, carna guh didim kilamên bi enstrûmanan ve tên gotin. Kilama bi navê Cano a ji dengê Hozan Baran jî yek ji wan kilaman e ku bi kêfxweşî guhdar dikim. (Kilam anonîm e û neketim dû ka kengê hatiye gotin û çend versiyonên wê hene.) Kilam li ser kesên ku negihîştine mirazên xwe ye. Kilam bi reng û sewta xwe ya dilşewat a ku nalîn û zarîn jê hildikişe ve, ne arabesk be jî, bi hest û xulxulîn/kakîna xwe ve perê xwe li ava arabeskê dixe. Bi kurtebirî, meriv dikare bibêje: di muzîka arabeskî de hestiyarî, bedbinî û bêhêvîtî li pêş in; loma muzîka arabeskî çeşneke mûzîkê ya xwedî enerjiyeke negatîf e. Ev enerjiya negatîf piştî radeyekê dil û hişê însanan dîl digre û dibe sedem ku însan ji sofreya heyatê ya pirrengîn vekişe.

Toza Çîl Spî

 

Birêz, bawer im hewce nake ku tiştên te şahidiya wan kiriye û dikî dubare bikim. Serê kaniyê li ku xitimî û cara ewil kengê derbû nizanim. Niha dema ku lê difikirim; zewaca ku divê her kes di mala xwe de bijî, bi min jî rewşeke gelekî nakok û tevlihev e... Wisa hest dikim ku ev daxwaz ji tirsa baweriyên olî diza.
Belê ev rast e, rast xoşevîstiyê tarif dike û bihevrebûnê tîne bi bendê mehrê ve girê dide. Ecêbe, di ekranên têlefon û kompîtoran de me agirek gur û yek sar dikir. Rih û beden diazirin. Bi rêya çavan û guh tendûrekên ku di bedenên me de veşartî hildipijiqîn. Nalîn û kalînên me bûx bi ekranan û dîwarên sar û cemidî dixistin.
Di van kirinan de cila zewacê li xwe kiribû ne dihat bîra min ne jî li ser bala min bû. Lê wexta ku me xwest êdî em rû bi rû li hev rûnin û di arê bedena hev de bişewitin, wê hest û daxwaza bi salane hişê min dagir dikir serê xwe ji xewê bilind kir; şertê zewaca divê herkes li mala xwe de bijî me qebûl kir; a rast min da qebûl kirin. Û em ketin wê rêya ku zêde najot. Helbet sedemên ku nehiştin ev daxwaz welew xeyal bijî wê hebin. Lê sedem çi ne ez bi xwe nizanim.