Di nav nivînan de vedigevizim. Helbestên Edip Cansever jî nebûn hogir. Ji rojan în e herhal. Ketim serşoyê. Min û avê xwe şûşt. Bi niyeta belkî çîrokekê binivisînim ji mal derketim.
Qasî meşa nîvsaetek gihîştim bin darên palmiyeyan. Hewa ewrav e. Sê qaqlîbaz per û baskan diçirpînin. Guveguva bê û xuşexuşa pêlan e. Ne îşê aqilan e. Ji vê hewayê ne çîrok, çirçîrok jî dernayên.
"Mijê kon daqurtandibûn. Min hew dît destek li ser dev û xinçer li qirika min e. Ez a teze bi hingila ketî, li hespê siwar kirim. Piştî rêya qonaxek em ji hespê peya bûn. Ji tirsan diricifîm. Simbêla xwe a hinekirî bada. Şimaqek avêt bin guhê min "ava reş" di çavê min de hat. Pişta min da zinar lingê xwe kuta erdê.
Ji ser gewdeyê min rabû. Xwe li hêsir û zarîna min nekir xwedî. Fîtik kuta. Çû ji heqiva li ser pişta hespê, taxima rû kurkirinê deranî. Çiçegên xwe kur kir. Taxima çekan li xwe kir. Li hespê siwar bû, ez avêtim terkiya xwe. Qamçî avêt nava hespê, hesp fizikî... Li nêzî konan rovî ji ber kevir rabû. Hesp veciniqî. Me xwe li erdê dî, piyê min stûyê wî şikest."
