Li dor pakêtek straforê, li ser tûxleyan rûniştîbûn. Bêhna biharê dihat. Reşo li der û dora xwe mêze dikir. Niçe niça wî bû. Ji cîhê xwe rabû; hîn tûxle, mîxên bela wela û alav dan hev. Rûnişt. Bêdeng ma. Qero gotinên xwe sist kiribûn, hûr hûr dikola:
"Wê tarîx vê zilmê binivîsîne"
Reşo xwe ranegirt:
- Ez di tarîxê nim; ma tarîx miriyan dijmêre?
